Turkse spinazie

Volgende week vertrek ik voor 7 dagen naar Istanboel. Ik zal me in een wereld van onrust, oosterse culturen, moskeeën en natuurlijk lekker eten begeven. Daarom deed ik vandaag een eerste poging tot het maken van een Turks gerecht. Dit spinazie gerecht is lekker als bijgerecht maar ook geschikt als lichte maaltijd. Helaas zag het er volgens een Turk niet erg Turks uit.

Wat er in gaat: 300 gram bladspinazie, pijnboompitten, rozijnen, rode ui, komijn, zout, peper, Griekse yoghurt, knoflook, citroensap en pitabroodjes.

Hoe je het maakt: Dit gerecht bestaat uit het bereiden van drie onderdelen. Als eerste natuurlijk de spinazie, maar daarnaast de yoghurtsaus en de broodjes. Je begint met het bakken van de pijnboompitten op laag vuur in een wok of hapjespan. Neem een hoeveelheid die je zelf lekker vindt. Snipper ondertussen een uitje. Als de pijnboompitten lichtbruin gekleurd zijn, haal je ze uit de pan en verwarm je wat olie in de pan. Verwarm ook alvast de oven voor de pitabroodjes. En wel twee handjes rozijnen in warm water.

Als de olie warm is, fruit je het uitje. Ondertussen kun je alvast beginnen aan de yoghurtsaus. Doe naar hoeveelheid die je wilt maken de Griekse yoghurt in een kom en roer het los. Vervolgens voeg je naar smaak knoflook, zout en peper toe. Maak het geheel af met wat citroensap en roer het goed door. Doe vervolgens de pitabroodjes in de oven en bak ze zoals op de verpakking staat beschreven.

Als het uitje gefruit is, kun je de spinazie toevoegen tot alle spinazie geslonken is. Als dit het geval is, voeg je de rozijnen, pijnboompitten en wat peper, zout en gemalen komijnzaad toe, Dit kun je naar smaak doen maar let op dat te veel komijn het gerecht erg scherp kan laten smaken. Snijd de pitabroodjes open als ze afgebakken zijn en vul deze met het spinazie-mengsel. Je kunt om en om laagjes maken van spinazie en de yoghurtsaus tijdens het vullen. Of je kunt het los eten en de broodjes in de saus dippen. 

Eet smakelijk!

What living in the Netherlands is like

This is an English blog for my penpals and other foreign people who are interested in what living in the Netherlands is like. For the record: Our counrty is called the Netherlands, We do have two places called South Holland and North Holland. I do live in South Holland but it's a province which is like what a county is in the United States of America. I never say I live in Holland because I live in The Netherlands. If you like to learn more or don't understand it I would refer to this short but funny video.

Now more about my life in the Netherlands. The yellow pins on the map are my home, vacation home and the house I grew up in. I grew up in the very lovely city called Utrecht. It is in the centre of the Netherlands and is also the centre of transportation. The city looks like Amsterdam but is a lot cozier. The city is known for canals, architecture, it's university, rich history and culture. They also have places you can smoke weed and meet prostitutes. So if you're planning a trip to the Netherlands I think you should visit Utrecht instead of Amsterdam. I grew up in a quiet neighbourhood with a lot of upper middle class families living there.

At the moment I live in a village called Ridderkerk. It is right next to the big city Rotterdam. Rotterdam is different from the other big cities in the Netherlands since it was bombarded during the Second World War. It makes Rotterdam more various in architecture. Rotterdam is known for the largest cargo port in Europe, modern art and modern achritecture. Luckily it also stil has some older buildings standing and some cute harbors left. Ridderkerk is a Christian village founded in the 13th century. The area used to be surrounded by greenhouses but the living area is increasing fastly so the number of greenhouses decreased. I live in the city centre where the shops and restaurants are at the end of my street.

I also own a vacation home at Ameland. Ameland is part of the Wadden and is therefor a Wadden Island. It is right next to the beach and North Sea. Ameland's groundes are sand hills and there are many beautiful forests. I love watching the sunset at the beach or go for a walk through the forest. On this page of my blog you can find some pictures I took at Ameland. But some pictures are taken in Rotterdam.

Waarom het zo stil was

Mijn blog werd veel bekeken en gelezen. En iedereen die dan nu ook nog eens terugkijkt op mijn blog wil ik eerst hiervoor bedanken. Wellicht heb je gemerkt dat het een tijdje stil is geweest op mijn blog. Dat heb ik bewust gedaan en zal in dit blogbericht uitleggen hoe dat zo gekomen is.

Eind september schreef ik mijn laatste blogbericht alsof er niets aan de hand was. Niet wetende dat ik langzaam een heel diep dal in aan het wandelen was. Zoals te lezen was in een eerder bericht heb ik vijf jaar van mijn nog jonge leven moeten vechten tegen een chronische depressie die ik uiteindelijk overwonnen heb. Maar zoals ik toen ook schreef: het is een stempel voor het leven. Voor mij was omgaan met vruchtbaarheidsproblemen te moeilijk, bovenop de tegenslagen die ik eerder dit jaar voor mijn kiezen kreeg. Begin oktober belande ik daarom voor de tweede keer in het diepe dal van de depressie.

Inmiddels gaat het weer goed met me. Ik ben nog steeds depressief maar ik draai weer mee in de maatschappij. Studeren lukt nog niet maar ik doe drie dagen in de week vrijwilligerswerk waar ik veel plezier in heb. Ik moet die vreselijke, afvlakkende antidepressiva weer slikken maar het helpt me en dat is het belangrijkste. Ook ga ik deze week beginnen met therapie. Waarom het zo lang duurt is een apart verhaal. Laten we het er op houden dat mijn problemen te ingewikkeld waren voor de psycholoog waar ik heen ging. Ik weet niet aan wie dat nu precies ligt.

Waarom ik niets schreef heeft ook alles met mijn depressie te maken. Ten eerste was mijn motivatie voor alles ergens onder een steen beland en ten tweede hield ik liever mijn mond omdat ik toch niets leuks te melden had. Maar een geruststelling: de lol gaat weer beginnen!

Nu ik de situatie wat beter kan relativeren en ik er van overtuigd ben dat dit gelukkig geen chronische depressie zal worden, wil ik iets persoonlijks delen. Ik hoop dat mijn ervaringen meer begrip kunnen brengen bij de gelukkige mensen die niet te maken hebben gehad met een depressie. Hier zijn wat fragmenten uit wat ik mijn 'depressie dagboek' noem. Als je begint met lezen, wil ik je vragen direct alles te lezen. Alleen dan komt mijn verhaal goed over.


Zondag 15 november 2015: 'Het afgelopen jaar was zwaar maar ik hield het al zo lang uit in de achtbaan die mijn leven is dat ik gewoon niet verwachte dat het me ooit te veel zou worden. Toch is mijn grens bereikt en nu dwaal ik in het gebied achter mijn grens. Hier is leegte, onrust, onzekerheid en paniek. Er hoeft geen aanleiding meer te zijn om in de problemen te komen. De zorgen waaien hier als de wind door de bomen. Het voelt ook alsof de neerslachtigheid dagelijks als een soort windvlaag mijn hoofd in stormt.'

Woensdag 25 november 2015: 'Omdat de katjes honger hadden, sleepte ik mezelf maar uit bed en trok ik mijn nieuwe trui aan. Daar was ik immers zo blij mee. Hij zit ook heerlijk trouwens.' ... 'Ik zag er enorm tegen op om daarna nog af te wassen en eten te koken. Toch is het allebei gelukt ondanks dat ik tijdens het afwassen in huilen uitbarstte.'

Donderdag 26 november 2015: 'Het voelt alsof ik alsof ik de controle over mijn lichaam kwijt ben. De vermoeidheid en hoofdpijn zijn overweldigend. Het is merkwaardig hoe ik de ene dag optimistisch kan zijn om uit de depressie te komen en vandaag het gewoon echt niet zie. Ik weet wel dat het mogelijk is maar laat iemand mij alsjeblieft vertellen hoe het moet!'

Woensdag 9 december 2015: 'Wat zou ik ontzettend graag mijn energie en levenslust terug willen. Het zou fijn zijn als kleine klusjes geen dagtaak meer voor me zijn. Ik weet ook niet meer goed wie ik eigenlijk ben. Het voelt alsof mijn persoonlijkheid iets is dat ik al maanden kwijt ben en geen idee heb waar het is. Inmiddels lijkt het bijna iets dat in de vergetelheid zal raken.'

Zaterdag 12 december 2015: 'Doodsangst is wat ik voel als ik denk aan weer verder me mijn leven moeten. Het vertrouwen in mijn lichaam is weg en het enige dat door mijn hoofd galmt is: ik kan het niet. Op de bank zitten is veilig. Hier kan niemand mij pijn doen of kwetsen en word ik niet te moe. Moe zijn op zich klinkt niet zo eng maar het betekent dat mijn lichaam faalt.'

Donderdag 7 januari 2016: 'Het ging een tijdje wat beter maar nu merk ik dat ik weer steeds meer slechte dagen begin te krijgen. Het voelt als falen want ik had zoveel vooruitgang geboekt en nu heb ik weer zoveel stappen terug genomen. Ik ben enorm teleurgesteld in mezelf. Gelukkig liggen er nog een hoop goede dingen in het verschiet die ik nota bene zelf in gang heb gezet. Toch voelt het alsof ik in een groot zwart gat ben gevallen dat langzaam het leven uit me zuigt. En dat doet pijn. De druk in mijn hoofd wordt me soms te veel. Dan voelt het alsof ik het niet meer aan kan en moet vechten voor mijn leven. Maar het ontbreekt me volledig aan wilskracht dus de wil om te vechten, kan ik niet altijd vinden.'

Dinsdag 12 januari 2016: 'Vanochtend zag ik de wereld kleurrijker en zonniger dan voorheen. Ik dacht: Dit is het begin. Dit is een teken dat de dag waarop ik uit deze depressie kom dichterbij komt. Achteraf bleek het gewoon door een bijzonder fel ochtendzonnetje te komen dat inmiddels plaats heeft gemaakt voor grijze wolken en regen. Dat weerhoudt mij echter niet er van om de dingen positief in te zien en optimistisch te zijn. Het deed me goed om de wereld weer eens door de kleurrijke en zonnige bril te zien waar ik doorheen kijk als ik niet in een depressie zit. De warmte waarmee ik gevuld werd, liet me voelen hoe het was om mezelf weer te zijn. Dat gevoel geeft me kracht. Hopelijk is het de kracht die ik nodig heb om uit mijn depressie te komen.'

Donderdag 14 januari 2016: 'Het gaat inmiddels zo goed dat een normaal leven leiden bijna realistisch zal worden. Dat betekent niet dat ik mijn oude leven terug zal krijgen. Het leven waarin ik een goede student was, er 's avonds op uit kon gaan, iedere dag in de trein zat, ik hevige discussies voerde over waar ik heilig in geloofde, dingen deed met vrienden, spontaan was, kon doordraaien van enthousiasme, ik meer dan één ding per dag kon doen en ik uitkeek naar mijn toekomst. Al die dingen die kenmerkend zijn voor de Merel zonder depressie zijn nu eng. En dan bedoel ik niet eng als een ritje in de achtbaan of een horrorfilm maar doodsangsten die diepgeworteld zitten.'

Donderdag 21 januari 2016: 'Naast mijn depressie heb ik namelijk een paniekstoornis met agorafobie ontwikkeld. Dat is natuurlijk ook niet leuk en ontzettend confronterend om te horen maar ik kan mezelf er in herkennen.' ... 'Ik was ontzettend geconcentreerd, ik kon me focussen, mijn doel is geslaagd en ik had er plezier in. Zou dit het begin zijn van de terugkomst van ambitieuze en slimme Merel? Ik ben in ieder geval ontzettend trots op mijzelf!'

Donderdag 4 februari 2016: 'Nu ik weer functioneer in de maatschappij, vrijwel geen paniekaanvallen meer heb, weer geniet van dingen en mijn gezinnetje ga stichten, lijkt alles op zijn plek te vallen. Ik ben zelfs zonder paniekaanvallen met de trein gegaan. De oude Merel heeft nog een hoop te leren maar ik durf wel te zeggen dat ze terug is. Ik heb mezelf weer terug. Ik doe eindelijk wat ik leuk vind en wat ik zou moeten doen. Dat ik vandaag een dipje heb, moet ik maar voor lief nemen. Iedereen heeft wel eens een wat mindere dag.'

Borreltip: breekbrood met kaas

Ik kwam dit gerecht tegen op Facebook en vond het zeer geschikt om te maken om deze rustige zondagochtend. Echter ontdekte ik bij het proeven dat het ook heel lekker is voor bij de borrel. In ieder geval is het een echt weekendbrood en leuk om te delen.

Aangezien ik weer aan het koken en bakken ben, betekent dat inderdaad dat het beter gaat met mijn gezondheid. Ik kan soms drie maaltijdjes per dag eten en als ik er maar twee neem, kan ik bijna normale porties eten. Eindelijk zie ik het licht aan het einde van de tunnel.

Wat heb je nodig voor dit lekkere brood? Een lekker ambachtelijk rond brood dat niet te groot is om mee te beginnen. Ik heb gewoon zo'n klein liefde en passie brood van de Albert Heijn gebruikt. Daarnaast heb je 4/5 bosuitjes, een bakje kruidenboter, 2 pakken cheddar of smeltkaas en een bolletje mozzarella nodig.

Verwarm de oven alvast voor op 200 graden voor je begint. Het is namelijk enorm makkelijk en snel om dit brood te maken. Om te beginnen snijdt je horizontale lijnen in het brood. Zo diep dat het brood nog net aan de onderkant aan elkaar zit. Hetzelfde doe je ook maar dan verticaal. Hierdoor heb je een soort dambord van je brood gemaakt met diepe gleuven. Vervolgens snijd je de bosuitjes in kleine plakjes en begint deze voorzichtig tussen de gleuven te stoppen. Vervolgens snijd je de cheddar in reepjes en stopt deze tussen de horizontale gleuven. De mozzarella kun je het beste eerst in plakjes snijden en vervolgens in blokjes. Nu kun je de mozzarella makkelijk tussen de verticale gleuven stoppen. Als je brood lekker vol zit met bosui en kaas kun je de kruidenboter rustig, al roerend laten smelten in een pan. Als de kruidenboter gesmolten is, giet je deze over het brood uit de pan of met een lepel. Nu kan het brood in de oven voor 15 tot 20 minuutjes zodat de kaas lekker gesmolten is en de kruidenboter lekker in het brood getrokken is.

Hoe je het eet? Nou gewoon lekker met je vingers de stukjes er uit trekken! Maar als je een andere creatieve manier hebt, laat het me dan weten. Eet smakelijk!

Jeugd depressie: een stempel voor het leven.

Vandaag keek ik voor het eerst een aflevering van Linda's zomerweek. Daarin doen bn'ers hun levensverhaal. Nu is het tijd voor mijn verhaal. Ik hoop dat het mensen kan inspireren, helpen of dat het begrip kan creëren.

Ik heb een behoorlijk onbezorgde eerste paar jaren van mijn leven gehad en op mijn peuter- en kleuterfoto's lijk ik een ware levensgenieter. Als kleine wereldverbeteraar rende ik door het bloemenveld dat mijn leven was. vast besloten de mooie wereld waarin ik leefde, mooi te houden. Ik deed het goed op de basisschool en iedereen verwachtte dat ik wel iets van mijn leven zou maken als ik naar de middelbare school zou gaan. Maar niets bleek minder waar want toen ik in groep 8 zat en dertien jaar oud was, keerde het tij. Ik kwam opeens op een kruispunt te staan en het leek wel alsof alle wegen mij leidden naar het onvermijdelijke. Ik koos ervoor om te vechten voor waarin ik geloofde maar ik was niet sterk genoeg (dacht ik) en de strijd trok mij de afgrond in. Ik viel midden in een jeugd depressie toen ik dertien was. Voor 2 jaar deed ik niets met mijn depressie omdat ik ook geen idee had waarin ik gevallen was.

Tot ik in de tweede klas naar de schoolarts moest omdat mijn schoolprestaties drastisch kelderden. Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik mijn mond open deed over mijn neerslachtigheid maar ook over zelf beschadiging. Dat was een aantal jaar de manier waarop ik mezelf levend kon voelen en wat de andere pijn even deed vergeten. Dit is voor mij nog steeds een soort van taboe en soms ben ik nog steeds bang dat mensen de vele littekens op mijn armen zullen zien. Ik zou er graag vanaf willen maar het is ook een deel van mijn levensverhaal wat ik daarmee weg zou halen. De zelf beschadiging brengt me naar de volgende fase in mijn leven: de tijd waarin ik me aansloot bij de emo-scene. Velen denken dat emo's zichzelf per definitie zouden beschadigen. Dit wil ik per direct ontkrachten. Ik deed voornamelijk aan zelf beschadiging voor ik mij aansloot bij de emo-scene want het horen bij een groep, terwijl ik enorm opzoek was naar mezelf, gaf me heel veel steun. Op sociaal vlak ging het veel beter met me.

En toen nam mijn leven een drastische wending. De depressie werd op mijn zestiende velen malen erger ondanks de steun die ik bij mijn vrienden vond. Ik kwam terecht in een neerwaartse spiraal waarin ik omringd werd door psychologen, psychiaters, praatgroepen en stempels. Ik kwam tot realisatie dat het gevecht voor waar ik in geloofde voorbij was en dat ik aan een nieuw gevecht moest beginnen: het gevecht voor mijn leven. Ik wist niet meer wie ik was, mijn lichaam was verdoofd en binnen in mij zat een groot, gapend gat vol pijn. Ik stond op het randje van het leven en bleef daar voor twee jaren staan. Na jaren therapie en het slikken van antidepressiva begon ik me oppervlakkig te voelen. iets wat ik daarvoor nooit was. Ik ben altijd uitbundig in het voelen en uiten van mijn emoties (gelukkig en ongelukkig) maar me oppervlakkig voelen was nieuw. Toen ik 18 jaar oud was, besloot ik af te gaan bouwen met de antidepressiva en voor ik het wist werd ik depressie vrij verklaard. Het laatste wat mijn begeleidster zei was: 'Er is helemaal niets mis met jou, je bent gewoon in een ongelukkig situatie terecht gekomen.' Die regel herhaal ik nog regelmatig in mijn hoofd en geeft me nog steeds veel vertrouwen.

We zijn inmiddels 4 jaar verder en ben ontzettend gelukkig. Ik heb sindsdien al meerdere tegenslagen overleefd zonder terug te vallen in mijn oude gedachtegang. Toch heb ik in deze vier jaar gekampt met een bepaalde onzekerheid en angst. Jeugd depressie is een stempel die je opgedrukt krijgt maar nooit meer zal verdwijnen. Ik ben regelmatig bang voor een terugval omdat ik weet dat de kans toch best groot is dat het gebeurd. Als ik weer een tegenslag krijg, ben ik heel bewust bezig met hoe ik daarmee om moet gaan. Dat valt niet altijd mee maar, so far so good. Het afgelopen halfjaar heb ik twee buikoperaties ondergaan, kreeg ik een navelbreuk, overleed mijn enige opa, moest ik tijdelijk stoppen met mijn studie en kamp ik nu met een maagverlamming. Dat ik nu kan zeggen dat ik gelukkig en optimistisch ben, heeft me veel moeite gekost maar het was het helemaal waard. Ik kan nu zeggen tegen mijn dertienjarige ik: 'Je kunt niet ieder gevecht winnen maar je bent nooit niet sterk genoeg om iets te doen.'

Dinertip: courgette bootjes met geitenkaas en zongedroogde tomaat

Ik heb weer een heerlijk recept voor jullie dat ook nog eens gezond is. Maar ik beloof jullie dat je dat er niet aan af proeft, zo lekker is het. En daarbij komt ook nog dat het ontzettend leuk en makkelijk is om te maken. Het is wel een bijgerecht en ik zou het combineren met een lekkere pasta of risotto. Voor pasta- of risottorecepten kun je kijken op de receptenpagina van mijn blog.

Wat je nodig hebt voor twee porties (of je kunt het ook lekker in je eentje op peuzelen): 1 courgette, wat zwarte olijven, een klein uitje, zachte geitenkaas (3-4 schijfjes), 6 zongedroogde tomaatjes en wat geraspte kaas.

Verwarm de oven voor op 180 graden Celsius. Snijd daarna de courgettes in tweeën en hol de courgettes uit met een lepel. Zo heb je twee "bootjes" van courgette. Bestrijk of spray de bootjes in met een lekkere olijfolie. Vervolgens vol je de bootjes met ieder 3 zongedroogde tomaatjes en de zachte geitenkaas. Daarna snipper je het uitje en snijd je de olijven in plakjes. Deze verdeel je naar smaak over de bootjes. Tot slot strooi of rasp je wat kaas (ik gebruikte parmezaan) over de bootjes en kunnen ze voor ongeveer 25 minuutjes in de oven. Mocht je van pittig houden, kun je voor het de oven in gaat nog wat peper of chili over de bootjes malen uit een molentje.

Omdat ik nog niet volledige maaltijden kan eten heb ik er in plaats van een basismaaltijd een broodje bij gegeten met een beetje dezelfde ingrediënten. Op mijn broodje zat geitenkaas, een zongedroogd tomaatje, wat ui en peper. Ook het broodje heb ik eventjes verwarmd in de oven en raspte ik daarna wat parmezaan er over.

Ontbijttip: Yoghurt met havermout en blauwe bessen

Ik heb een nieuw boek gekregen van mijn moeder en oma omdat het eten nog allemaal heel moeilijk gaat. Het boek heet 'Gezond leven doe je zo!' en het is een lifestyleboek dat de nadruk legt op voedzame voeding. Uit dit boek haalde ik mijn inspiratie voor het ontbijtje dat ik vanochtend maakte voor René en mijzelf.

Het is leuk om dit te maken door middel van laagjes in een waterglas. Het ziet er leuk uit maar over de smaak waren we niet echt te spreken. Het is gezond en de blauwe bessen laten het lekker smaken. Maar daarmee is ook alles gezegd. Het deed mezelf verlangen naar de nutridrink die ik zo nog moet drinken. Toch is gezond eten heel belangrijk en kan ik jullie aanraden om af en toe zoiets te nemen voor het ontbijt. Het is veel beter en gezonder dan de kaascroissantjes die ik graag als ontbijt eet.

Wat ik gebruikt heb: biologische geiten yoghurt, fijne havermout vlokken en blauwe bessen. Zoals ik al zei: je kunt het leuk in laagjes opbouwen in een glas zodat het er leuk uitziet maar voor de smaak kun je de ingrediënten ook gewoon mengen.